Gdy rozum śpi budzą się potwory

Och, jakże zazdroszczę tym niezliczonym rzeszom chrześcijan, którzy z dogmatami zamiast mózgu potrafią cieszyć się śpiewem słowika czy tęczą- odwiecznym znakiem przymierza bosko- ludzkiego. Niczego nie kalkulują na chłodno ani tym bardziej na ciepło. Po prostu dają ponieść się uczuciu którym w tym wypadku jest wiara. Jednak później obrażają swojego Boga wiarołomstwem. Tym, że najpierw przysięgają sobie na Wszechmocnego wierność, uczciwość etc. etc. a po kilku latach mniej lub bardziej owocnego w dzieci związku nie potrafią dać sobie (ani o zgrozo- dzieciom!) nawet tego pieprzonego szacunku. Miłość dotkliwie zastępuje poczucie niespełnienia i ogólnego niesmaku, a całość usprawiedliwiają przypadkowymi strzępami Ewangelii...
Nieważne. Wracam do Woleńskiego i jego gniewnej publikacji na żywy temat, którym jest (nie)wiara.
A w powietrzu eteryczny Debussy :3

Zbieram się na porządny felieton, ale to dopiero gdy przeminie owocny we wszelkie formy sprawdzania wiedzy maj.  I gdy uporządkuję zniszczone emocje.

Jak cień tym dłuższy, gdy padnie z daleka,

Tym szerzej koło żałobne roztoczy, -

Tak moja postać, im dalej ucieka,
Tym grubszym kirem twą pamięć pomroczy.
Mickiewicz

w sumie nie obchodzi mnie jej życie.

nić Ariadny

Wyznaczałaś mi bezpieczne ścieżki, którym później bezwiednie się oddawałam. Były mi diabelsko bliskie i dlatego nie potrafię zerwać z przeszłością. Po co, skoro wtedy było mi... dobrze. Podążam wyświechtanym labiryntem stworzonym przez Twoją myśl i ani myślę przestać. Łudzę się że na końcu zamiast doskwierającej pustki spotkam Ciebie. Pozostały mi już tylko złudzenia i iluzje rzeczywistości.

noc, strach i anemia

Godzinami obserwuję miejsca naznaczone Twoja lekkomyślną obecnością. Gapię się na wystawy ledwie muśnięte którymś z Twoich błądzących i obojętnych na wszystko spojrzeń. Wyłapuję Twój teraz przemyty, zszargany wiatrem i wygasły  już od dawna zapach. Doszukuję się w nich, w Twoich obecnościach, zawiłego algorytmu, który- przysięgam- wyznacza czas wszelkiemu życiu.  I choć obie czujemy to samo nie potrafimy znaleźć w sobie ukojenia podrażnionych uczuć. Wszechogarniająca noc. Noc burząca moje poczucie bezpieczeństwa, o ile coś takiego we współczesnym zwariowanym świecie ma w ogóle szansę istnienia. Noc niewiedzy przepełniona goryczą oraz cierpieniem na brak znaków i słów. Noc kontrolowanego strachu tłumionego jedynie przez pewność niepewności oraz bliskość odległości.
Jestem spragniona Twojego suchego uścisku. Chcę wreszcie empirycznie doświadczyć Twej nieskończoności.

fvhjkg,gf

Rozmawiałam dziś z trzema osobami! Chyba ponownie staję się społeczna!




LOL

jestem psycholem, Dante może być ze mnie dumny

Kiedyś otworzę sobie żyły i będę patrzyła jak ciepła woda nabiera różanego koloru. Mam nadzieję, że nie nawiązuje to zbyt silnie do zmieszhu. No wiecie, ostatnio krew stała się niezwykle modna a przez to niezmiernie zwodnicza, lecz nie zawsze musi oznaczać menstruacji czy wampirów. Czasem to zwykła anemia na przykład albo sepsa albo no nie wiem... wykrwawienie się też jest dobre w sumie i komponuje się z pierwszym zdaniem, które to,  poddane kilku klinicznym poprawkom idealne nadawać się będzie na moje epitafium i to głównie dlatego nie powinno kojarzyć mi się z kompromitującą całą ludzkość tandetą jaką jest ta superśmieszna superprodukcja z Pattinsonem w roli głównej. (odsyłam Was do "Zaćmienia" kogośtam, nie pamiętam autora jak zwykle ale to nieistotne! Opisane tam wampiry są prawdziwymi wegetarianami i jedzą keczup, który by the way tadamtadam jest dżemem skoro pomidory są owocami) Nie myślcie też, że to właśnie przez niewiemco chciałabym popełnić ostateczność, dzięki której znalazłabym się w siódmym kręgu opisanym przez Dantego. Czasami po prostu chcę zrezygnować i opuścić to więzienie. Jest to raczej żałosne, ta cała chorobliwa fascynacja śmiercią, o ile mogę zagrać w ten sposób słowami. Bo to nie śmierć jest chorobliwa, a życie.
Właściwie o jakiej ja ostateczności mówię? Nie mam psychologicznych predyspozycji do popełnienia samobójstwa, nawet jeśli moja ogólna sytuacja prezentuje się tak żałośnie jak teraz.